słowa żywiczne

żyły nacięte wylewają soki

nie karmią ciała pnia

mlekiem

zrozpaczonej mądrości

nie ukoi przekleństwo

drzewa poznania

rozkosze

źródeł obfitujących w wodę

wciąż wołają

w bólach porodowych

o rozwiązanie ust

owoc wyborny

jutrzenko

czyżbym przepadł dla ciebie

i pór orzeźwienia

dla tych którzy szukają

miejsca odpoczynku

stają się mi wciąż bliższe

smutne księżyce pochylone

coraz mocniej nad losem

nieczułym

uderz w jądro

tak jak się rozłupuje skałę

młotem kowalskim

aż serce pęknie z żalu

skruszone

wykuj na wojnę

z ciemnością

odnajdziesz mnie w długim cieniu

© Wihtkacy Zaborniak