u zmierzchu dni

z twarzą przyklejoną do szyby 

wpatruję się ekstatycznie 

w krople deszczu 

I chowam we mnie dziecko 

z kieszeniami pełnymi piłek 

zimą dziecko z soplami w oczach 

swojego kociaka który umarł 

kwiat który usechł 

tych którzy odeszli bez powrotu 

zdradzili

chowam we wnętrzu dziecko 

z dziurawym płaszczem 

które tęskni za ciepłymi kasztanami 

za sąsiedztwem  i przyjaciółmi 

za jaskółką która zwiastowała wiosnę

latawcami puszczanymi w niebo

chowam w sercu dziecko

które rozebrano z godności

i wylano na nie ścieki świata

za ojcem i matką

których nie pamiętam

chowam we mnie dziecko

które nie akceptuje 

że mogę się śmiać 

gdy w tym samym czasie ktoś płacze 

chowam we mnie dziecko 

niepocieszone 

które chciałoby zbudować życie 

w samym sercu akcji

kolorowy  świat 

kwarantanna

zapadłeś się we mnie

milczeniem

marmurowej płyty

odczuwałem ciężar 

wyszukanych pomysłów zwodzenia

mostów jakie buduje się w rozpaczy

pomiędzy Ojcem i synem

nie przyjmę uzdrowienia

z obietnic tego systemu rzeczy

kiedy to w pełni pojmę

zapadniemy na epidemię

siebie

© Wihtkacy Zaborniak

pomóż niedowiarstwu memu

oto moje ziarnko

które oczekuje śmierci w ciepłej glebie

uwolnienia plonu

nikt nie opłakuje

miejsca spoczynku

wątłej wiary w modlitwie

na samym dnie danego słowa

amen

pękła skorupka gorczycy

cierpliwie krusząc twardą rzeczywistość

któż odważy się 
zesłać przeciwko nam żywioł

tak byśmy nie mieli powodów do wzruszeń

© Wihtkacy Zaborniak

ANTOLOGIA POETÓW POLSKICH 2017

Cieszę się niezmiernie z mojego udziału w jakże pięknej i ważnej publikacji...

błogosławieni cisi

przebudzony nasłuchuję

skąd zawodzą słowa

wieczne odpoczywanie

racz im dać panie…

nie brzmią groźnie

bo przecież śmierć

stała się powszednia

zdumiewa jedynie
że nikt pomimo wiary

nie rwie się na siłę

do nieba

sąsiadka

ma żal

że odszedł obojętny

bez pożegnania

o wpół do czwartej  

nad ranem

nie potrafi założyć kagańca

by nie ujadać w rozgoryczeniu

na swojego ojca

matkę

ulepionych z błota

podłe życie

bez nadziei

i Boga

© Wihtkacy Zaborniak

skaza

Boże 
czemuś mnie opuścił

czy to już

nastał właściwy moment

rozpalić ogień i rozgrzać w nim stempel

dla świętego imienia

schłodzić octem

nienawiść —

wylewa swą żółć

topi w niej wyrzuty sumienia

stróżu

w nich się już nie odnajdziesz

nic nie pomoże

z głową zadartą wyć

eli, eli, lama sabachtani

i tylko jedno we mnie żyje

trwać

© Wihtkacy Zaborniak

odtrącony

stary księżyc

zwisa zdesperowany

z nagich drzew

placów

skostniałych na kamień

domaga się piersi nocy

by mógł karmić naszą obecność

szronem nieba

maluje sine usta

które nie czczą

źródła

łona matek

wypluwają obojętnie kostki

lodu

© Wihtkacy Zaborniak

nie boli nie

kto krzyczał że agape

przybija czas w pamięci

jest aktem bez końca

i początku rzeczy

teraźniejszych i przyszłych

w ich wysokości i głębokości

niepodzielna

narkotyk życia

światło

i jeszcze

nienawiść

bezsenna śmierć rzeczy

prawd i kłamstw języków

ludzi i aniołów

miecz

zdolny rozeznać myśli

i zamiary serca

bez niej nic

nikt i nikogo

miłość

© Wihtkacy Zaborniak

rozgrzane żelazo

Nico Nordström

zima przyszła bez jesieni

bez chryzantemy

mój grób

nie chce westchnień  kwiatów 

ciekłych pożarów nienasyconego lata

upominającego się

o czystą kartkę białego papieru

dwa arkusze białego papieru 

trzy zniecierpliwione arkusze

białego papieru 

w wewnętrznej kiszeni marynarki

intrygujący testament

oczekuje na słowa

które go  nażyźnią

wzbudzając  pragnienie życia

pod skórą

nie mogę stać się

milczącym atramentem

© Wihtkacy Zaborniak

najtrudniejsze są rozstania

                           

                                     Annie O.

czas zejść z barykad bracie

przestać bronić zacięcie

fanaberii złudzeń

zagrzewających do ataku

euforii

są niczym

mokre drewka

nie rozpalą płomienia walki

czas uchwycić się mocno

rękojmi życia

nie ujrzysz bijąc pięściami

na oślep  powietrze 
zachłannie

w płuca złapać

czas zejść z barykad bracie

przystąpić do ataku

odzyskać wyrwane kawałki

puzzli

poskładać w sobie

w obraz

niepokonanych

© Wihtkacy Zaborniak

Zapraszam do relacji ze spotkania - Dialogi ze światłem.

OTWÓRZ LINK

http://mtlmielec.blogspot.com/2017/03/dialogi-z-witkhacym.html

psalm śmiertelnie ważny

spowiadam się Bogu

wyznaje winy

po stokroć większe od innych

bo nie podzieliłem się z ludźmi

słowem

głodnych nie ustrzegłem

od kradzieży w piekarni na rogu

nie pozdrowiłem

bądź pochwalony człowieku

który w niewiedzy swojej

obciążasz sumienie w beznadziei

na światło 

zbyt szybko opuszczałem

zmęczone powieki

na ostre widzenie

głupoty

winny jestem

nienawiści pożerającej ogień agape

bo nie zamordowałem zdrajcy
który mieszka we mnie

pozwoliłem deptać

na skraju łąki żółte kaczeńce

kiedy szlochały

nie zamykałem ust

wdowom

bluźniły przeciwko tobie

moja bardzo wielka wina

© Wihtkacy Zaborniak

wyklęty

płoniesz w głupim sercu świata

wraz ze mną

niepochamowaną żądzą pustych obietnic

wyżerających komórkę po komórce wszelkiego ciała

niczym gangrena zdobywasz kolejne pola ropiejące

w miejscach rozgoryczenia wznosząc lament pokoleń

odetnij ode mnie swoją pępowinę

wszystkie moje kalekie członki

po cóż ci

przybrana prawość aniele dogasający

skoro powala cię cuchnąca antypatia

wzburzonych wnętrzności jątrząca rana

bez nadziei

wiary

bez jutra

© Wihtkacy Zaborniak

Chiaroscuro w nowym wcieleniu - wersja dżwiękowa

Withkacy Zaborniak
POLECA -
30 wierszy w wyborze i mistrzowskiej interpretacji  Stacha Ożóga. - (fragment).

(Do nabycia u autora).

akeda

pomiędzy pniem a siekierą

usiądźmy w milczeniu              

i zapomnijmy o naszych rolach

sędziego i sądzonego

w niewypowiedzianych słowach

miłość jest aktem

bez końca i początku

nie boli—  nie

nie zna granic

a na koniec nauczysz mnie

liczyć

do siedemdziesięciu siedmiu 
razy 

przez łzy wzruszenia

budzi się świt

© Wihtkacy Zaborniak

Razem istnieją – czerwień i czerń.

Chiaroscuro Withkacego, to pejzaż jasny i ciemny, a także pełen światła i cieni. Celowo rozróżniam kolory od światła. Światłocienie obserwuję, kiedy słońce łaskawie, ale też i zachłannie pieści przedmioty, ludzi, rośliny, rozłożenie świateł i cieni. Jasny i ciemny zaś kojarzy mi się, z całą paletą szarości. Tyle też powiedziałabym o wierszach Witka, gdzie cień pada na tę, która winna być czułością. To też lustro, w którym on mężczyzna chce się przejrzeć i zobaczyć siebie. Jak to zrobić obiektywnie, jak namalować swój obraz, jakimi słowami, kiedy lustro pełne jest czerni? Mężczyzna prosi o zatrzymanie w pamięci samych dobrych chwil, pożądanych cech. Trochę jak wspomnienia     z wakacji, kiedy dla siebie zabieramy tylko te najlepsze. Każdy   z nas chciałby w pamięci innych pozostać, jako człowiek pełen gorących uczuć, sprawca wyjątkowych chwil, jako ten, który przełamuje czerń, poszukuje siebie, odwołując się do podstawowych uczuć. To również moment, kiedy ludzie do tej pory bliscy stają się obcy. Withkacy pisze, że czas przestać trzymać się kurczowo dramatów. Już pora afirmować życie! Zostawić stare złudzenia, które pozwalały chodzić na skróty. A wszystko to dzieje się       w drodze, kiedy mężczyzna rozkłada szeroko ramiona obciążony nadmiarem czerwieni. Taka jest poezja Withkacego. Wypełniona dwoma kolorami: czerwienią i czernią. Czerwień to pożar, to krew. Nie przechodzi ona w czerń i cień. Te barwy współistnieją.        Z pewnością warto sięgnąć po utwory z Chiaroscuro, przejrzeć się    w nich jak w lustrze i z uwagą obserwować, jak rozkładają się cienie.

                                                                       

                                  

                                   Marzena Przekwas-Siemiątkowska

powstań

na cmentarzu wciąż przybywa

młodych ciętych

kwiatów

zdanych na bezradność

w swym uporze

wkorzenienia się

w życie

prężne pną ciała

by w końcu zwiędnąć

wtulając głowy w sen

śmierci

bez gwarancji na święty spokój

aż do dnia

kiedy zaczniesz wybudzać

ducha

ujmującego się za nami

bo o co modlić się mamy

nie wiemy

jak

wyciszyć

nienasycone dźwięków

dzwony

© Wihtkacy Zaborniak

chiaroscuro

z czułością

natężenia światła zatrzymaj kadr

jakiego nie musiałbym się wstydzić

światłocieni pomiędzy którymi ukryłem

szpetotę odbicia na twój obraz

i podobieństwo

coraz częściej odbiega od harmonii barw

nie pozwalając stworzyć jednorodnej kompozycji

a przecież to miało być takie proste

wystarczyło wchłonąć całą gamę

kolorów jak ziemia stęskniona wody

w trosce o plon stać się

światłoczułym złamać opór czerni

podążać

© Wihtkacy Zaborniak

Zaprszam serdecznie do refleksji.

  

                                                            

Do nabycia w _ Wydawnictwo Duży Format lub u Autora

withkacy@gmail.com

sen na jawie

uśpij we mnie rozpamiętywanie

głuchych wołań o przywrócenie

tego co poronione

mam dość niemocy w członkach

martwych płodów

nikt nie opłakuje

nagiego drzewa genealogicznego

to niedorzeczne jedynie zakładać

wydając na świat z góry przeklęte

© Wihtkacy Zaborniak

Kyrie eleison

codziennie sprawdzam pocztę

czy aby nie czas

stawić się na rozprawę sądową

nigdy wystarczająco gotowy

na odparcie zarzutów

wierzę w ułaskawienie

za kaucją

a ty nie odpisujesz przyjacielu

jak to jest

po drugiej stronie rzeki

czy tak samo

biorą ryby drzwi zamykają zamki

okna kraty czy biją na alarm

kielichy tulipanów

kto wie

od ilu jeszcze wyroków

śmierci uchroniła cię cienka warstwa

ziemi

jakby zachodziła konieczność

na jeden wieczór ułożyłeś się senny

bez śpiwora

wciąż nie wracasz

słowem pocieszyć tych małej wiary

odcięto języki

ciężko będzie nam smakować

z winnej latorośli

© Wihtkacy Zaborniak

bez rokowań

Lauren Rosenbaum

przeklinam cię

gwiazdo bez ustalonego toru

prowadząca okręty śmiałków

w samo serce

poszarpanej skały

oceanu

rozhukane bałwany

pędzą

przekleństwa osieroconych

rozbitków

ścigając się z nieujarzmionym

żywiołem obłędu   

ilu jeszcze 

zdołasz zatopić w nim

małej wiary - ojcze sierot

wciąż nienasycony jak szeol

wyrzucasz na brzeg wodorosty

i  muł obietnic

wyjałowiona studnio

wypadająca z orbity

przeklinam cię

© Wihtkacy Zaborniak