wtorek, 15 grudnia 2020

WYDARZENIE

 



Zapraszam serdecznie. Nie może Cię zabraknąć!
    wydarzenie 19.12.2020 godz. 21.00


Link
Chiaroscuro - Withkacy Zaborniak

wersja dźwiękowa











niedziela, 4 października 2020

u zmierzchu dni


z twarzą przyklejoną do szyby 
wpatruję się ekstatycznie 
w krople deszczu 

I chowam we mnie dziecko 
z kieszeniami pełnymi piłek 
zimą dziecko z soplami w oczach 
swojego kociaka który umarł 
kwiat który usechł 
tych którzy odeszli bez powrotu 
zdradzili

chowam we wnętrzu dziecko 
z dziurawym płaszczem 
które tęskni za ciepłymi kasztanami 
za sąsiedztwem  i przyjaciółmi 
za jaskółką która zwiastowała wiosnę
latawcami puszczanymi w niebo
chowam w sercu dziecko

które rozebrano z godności
i wylano na nie ścieki świata
za ojcem i matką
których nie pamiętam

chowam we mnie dziecko
które nie akceptuje 
że mogę się śmiać 
gdy w tym samym czasie ktoś płacze 
chowam we mnie dziecko 

niepocieszone 
które chciałoby zbudować życie 
w samym sercu akcji
kolorowy  świat 









© Wihtkacy Zaborniak




środa, 9 września 2020

kwarantanna


zapadłeś się we mnie

milczeniem

marmurowej płyty


odczuwałem ciężar 

wyszukanych pomysłów zwodzenia

mostów jakie buduje się w rozpaczy

pomiędzy Ojcem i synem


nie przyjmę uzdrowienia

z obietnic tego systemu rzeczy

kiedy to w pełni pojmę

zapadniemy na epidemię

siebie












© Wihtkacy Zaborniak


wtorek, 24 marca 2020

pomóż niedowiarstwu memu



oto moje ziarnko
które oczekuje śmierci w ciepłej glebie
uwolnienia plonu

nikt nie opłakuje
miejsca spoczynku
wątłej wiary w modlitwie

na samym dnie danego słowa
amen
pękła skorupka gorczycy
cierpliwie krusząc twardą rzeczywistość

któż odważy się 
zesłać przeciwko nam żywioł
tak byśmy nie mieli powodów do wzruszeń









© Wihtkacy Zaborniak



sobota, 24 lutego 2018

ANTOLOGIA POETÓW POLSKICH 2017

Cieszę się niezmiernie z mojego udziału w jakże pięknej i ważnej publikacji...


sobota, 17 lutego 2018

błogosławieni cisi


przebudzony nasłuchuję
skąd zawodzą słowa

wieczne odpoczywanie
racz im dać panie…

nie brzmią groźnie
bo przecież śmierć
stała się powszednia

zdumiewa jedynie
że nikt pomimo wiary
nie rwie się na siłę
do nieba
sąsiadka

ma żal
że odszedł obojętny
bez pożegnania
o wpół do czwartej  
nad ranem

nie potrafi założyć kagańca
by nie ujadać w rozgoryczeniu
na swojego ojca
matkę
ulepionych z błota

podłe życie
bez nadziei
i Boga









© Wihtkacy Zaborniak

sobota, 4 listopada 2017

skaza



Boże 
czemuś mnie opuścił
czy to już
nastał właściwy moment
rozpalić ogień i rozgrzać w nim stempel
dla świętego imienia
schłodzić octem
nienawiść 

wylewa swą żółć
topi w niej wyrzuty sumienia

stróżu
w nich się już nie odnajdziesz

nic nie pomoże
z głową zadartą wyć
eli, eli, lama sabachtani

i tylko jedno we mnie żyje
trwać









© Wihtkacy Zaborniak

niedziela, 27 sierpnia 2017

odtrącony


stary księżyc
zwisa zdesperowany
z nagich drzew
placów
skostniałych na kamień

domaga się piersi nocy
by mógł karmić naszą obecność
szronem nieba

maluje sine usta
które nie czczą
źródła

łona matek
wypluwają obojętnie kostki
lodu









© Wihtkacy Zaborniak



wtorek, 9 maja 2017

nie boli nie



kto krzyczał że agape
przybija czas w pamięci
jest aktem bez końca
i początku rzeczy
teraźniejszych i przyszłych
w ich wysokości i głębokości
niepodzielna

narkotyk życia
światło

i jeszcze
nienawiść

bezsenna śmierć rzeczy
prawd i kłamstw języków
ludzi i aniołów

miecz
zdolny rozeznać myśli
i zamiary serca

bez niej nic
nikt i nikogo

miłość









© Wihtkacy Zaborniak



sobota, 29 kwietnia 2017

rozgrzane żelazo




zima przyszła bez jesieni
bez chryzantemy

mój grób
nie chce westchnień  kwiatów 
ciekłych pożarów nienasyconego lata
upominającego się

o czystą kartkę białego papieru

dwa arkusze białego papieru 
trzy zniecierpliwione arkusze
białego papieru 
w wewnętrznej kiszeni marynarki


intrygujący testament
oczekuje na słowa
które go  nażyźnią
wzbudzając  pragnienie życia
pod skórą

nie mogę stać się
milczącym atramentem









© Wihtkacy Zaborniak



wtorek, 4 kwietnia 2017

najtrudniejsze są rozstania

                           
                                     Annie O.


czas zejść z barykad bracie
przestać bronić zacięcie
fanaberii złudzeń
zagrzewających do ataku
euforii

są niczym
mokre drewka
nie rozpalą płomienia walki

czas uchwycić się mocno
rękojmi życia
nie ujrzysz bijąc pięściami
na oślep  powietrze 
zachłannie
w płuca złapać

czas zejść z barykad bracie
przystąpić do ataku
odzyskać wyrwane kawałki
puzzli
poskładać w sobie

w obraz
niepokonanych









© Wihtkacy Zaborniak



sobota, 17 grudnia 2016

psalm śmiertelnie ważny


spowiadam się Bogu
wyznaje winy
po stokroć większe od innych
bo nie podzieliłem się z ludźmi
słowem
głodnych nie ustrzegłem
od kradzieży w piekarni na rogu
nie pozdrowiłem

bądź pochwalony człowieku
który w niewiedzy swojej
obciążasz sumienie w beznadziei
na światło 

zbyt szybko opuszczałem
zmęczone powieki
na ostre widzenie
głupoty

winny jestem

nienawiści pożerającej ogień agape
bo nie zamordowałem zdrajcy
który mieszka we mnie
pozwoliłem deptać
na skraju łąki żółte kaczeńce
kiedy szlochały

nie zamykałem ust
wdowom
bluźniły przeciwko tobie


moja bardzo wielka wina









© Wihtkacy Zaborniak



niedziela, 6 listopada 2016

wyklęty



płoniesz w głupim sercu świata
wraz ze mną
niepochamowaną żądzą pustych obietnic
wyżerających komórkę po komórce wszelkiego ciała
niczym gangrena zdobywasz kolejne pola ropiejące
w miejscach rozgoryczenia wznosząc lament pokoleń

odetnij ode mnie swoją pępowinę
wszystkie moje kalekie członki
po cóż ci
przybrana prawość aniele dogasający
skoro powala cię cuchnąca antypatia
wzburzonych wnętrzności jątrząca rana

bez nadziei
wiary

bez jutra









© Wihtkacy Zaborniak









sobota, 9 lipca 2016

Chiaroscuro w nowym wcieleniu - wersja dżwiękowa













Withkacy Zaborniak
POLECA -
30 wierszy w wyborze i mistrzowskiej interpretacji  Stacha Ożóga. - (fragment).
(Do nabycia u autora).

środa, 4 maja 2016

akeda




pomiędzy pniem a siekierą
usiądźmy w milczeniu              
i zapomnijmy o naszych rolach
sędziego i sądzonego

w niewypowiedzianych słowach
miłość jest aktem
bez końca i początku

nie boli  nie
nie zna granic

a na koniec nauczysz mnie
liczyć
do siedemdziesięciu siedmiu 
razy 
przez łzy wzruszenia

budzi się świt









© Wihtkacy Zaborniak



poniedziałek, 1 lutego 2016

Razem istnieją – czerwień i czerń.



Chiaroscuro Withkacego, to pejzaż jasny i ciemny, a także pełen światła i cieni. Celowo rozróżniam kolory od światła. Światłocienie obserwuję, kiedy słońce łaskawie, ale też i zachłannie pieści przedmioty, ludzi, rośliny, rozłożenie świateł i cieni. Jasny i ciemny zaś kojarzy mi się, z całą paletą szarości. Tyle też powiedziałabym o wierszach Witka, gdzie cień pada na tę, która winna być czułością. To też lustro, w którym on mężczyzna chce się przejrzeć i zobaczyć siebie. Jak to zrobić obiektywnie, jak namalować swój obraz, jakimi słowami, kiedy lustro pełne jest czerni? Mężczyzna prosi o zatrzymanie w pamięci samych dobrych chwil, pożądanych cech. Trochę jak wspomnienia     z wakacji, kiedy dla siebie zabieramy tylko te najlepsze. Każdy   z nas chciałby w pamięci innych pozostać, jako człowiek pełen gorących uczuć, sprawca wyjątkowych chwil, jako ten, który przełamuje czerń, poszukuje siebie, odwołując się do podstawowych uczuć. To również moment, kiedy ludzie do tej pory bliscy stają się obcy. Withkacy pisze, że czas przestać trzymać się kurczowo dramatów. Już pora afirmować życie! Zostawić stare złudzenia, które pozwalały chodzić na skróty. A wszystko to dzieje się       w drodze, kiedy mężczyzna rozkłada szeroko ramiona obciążony nadmiarem czerwieni. Taka jest poezja Withkacego. Wypełniona dwoma kolorami: czerwienią i czernią. Czerwień to pożar, to krew. Nie przechodzi ona w czerń i cień. Te barwy współistnieją.        Z pewnością warto sięgnąć po utwory z Chiaroscuro, przejrzeć się    w nich jak w lustrze i z uwagą obserwować, jak rozkładają się cienie.
                                                                       
                                  
                                   Marzena Przekwas-Siemiątkowska








czwartek, 7 stycznia 2016

powstań





na cmentarzu wciąż przybywa
młodych ciętych
kwiatów
zdanych na bezradność
w swym uporze
wkorzenienia się
w życie

prężne pną ciała
by w końcu zwiędnąć
wtulając głowy w sen
śmierci

bez gwarancji na święty spokój
aż do dnia
kiedy zaczniesz wybudzać
ducha
ujmującego się za nami

bo o co modlić się mamy
nie wiemy
jak
wyciszyć
nienasycone dźwięków

dzwony









© Wihtkacy Zaborniak



sobota, 21 listopada 2015

chiaroscuro



z czułością
natężenia światła zatrzymaj kadr
jakiego nie musiałbym się wstydzić
światłocieni pomiędzy którymi ukryłem
szpetotę odbicia na twój obraz
i podobieństwo

coraz częściej odbiega od harmonii barw
nie pozwalając stworzyć jednorodnej kompozycji

a przecież to miało być takie proste
wystarczyło wchłonąć całą gamę
kolorów jak ziemia stęskniona wody
w trosce o plon stać się
światłoczułym złamać opór czerni


podążać











© Wihtkacy Zaborniak



poniedziałek, 19 października 2015

Zaprszam serdecznie do refleksji.

  
                                                            





Do nabycia w _ Wydawnictwo Duży Format lub u Autora

withkacy@gmail.com





środa, 9 września 2015

sen na jawie


uśpij we mnie rozpamiętywanie
głuchych wołań o przywrócenie
tego co poronione
mam dość niemocy w członkach
martwych płodów

nikt nie opłakuje
nagiego drzewa genealogicznego

to niedorzeczne jedynie zakładać
wydając na świat z góry przeklęte









© Wihtkacy Zaborniak



czwartek, 23 kwietnia 2015

Kyrie eleison



codziennie sprawdzam pocztę
czy aby nie czas
stawić się na rozprawę sądową
nigdy wystarczająco gotowy
na odparcie zarzutów
wierzę w ułaskawienie
za kaucją

a ty nie odpisujesz przyjacielu
jak to jest
po drugiej stronie rzeki
czy tak samo
biorą ryby drzwi zamykają zamki
okna kraty czy biją na alarm
kielichy tulipanów

kto wie
od ilu jeszcze wyroków
śmierci uchroniła cię cienka warstwa
ziemi

jakby zachodziła konieczność
na jeden wieczór ułożyłeś się senny
bez śpiwora

wciąż nie wracasz

słowem pocieszyć tych małej wiary
odcięto języki

ciężko będzie nam smakować
z winnej latorośli







© Wihtkacy Zaborniak