środa, 19 grudnia 2012

marnotrawny


piszę do ciebie zza oceanu
tu sztormy
pochłonęły wszystkie porty

jest mnie coraz mniej
i słuchy ustały
mówią
martwe nie powstaje

pamięć rozlicza wciąż z podatków
żaden wiatr nie sprzyja
uściskom dłoni

jedynie
dno wyciąga ramiona
zaśniesz nie poczujesz
ze wszystkiego owdowiały
uwolni
od balastu

nie szukam tętna w legendzie
- dryfuję






© Wihtkacy Zaborniak

sobota, 8 grudnia 2012

źródło


każdego dnia bronię serce
przed nienawiścią i zazdrością
współczesnych Kainów
świat mnoży
życie
wymknęło się spod kontroli

rozzuchwalone w stadzie marionetki
tłuką bez zmiłowań

świat
z głową w chmurach
ma obsesję na punkcie przemocy
bezkarnie dokarmia upodobania

za rogiem sąsiadka
woła o ratunek






© Wihtkacy Zaborniak

poniedziałek, 3 grudnia 2012

na oślep na pal licho



zbiegam
w zupełnej ciemności
poręczą moja słabość
do ciebie kłamstwa wydają się
potwierdzać bezpieczne stąpanie

pod ciężarem słów próchnieją schody
ucieka grunt
spod nóg
rozległe obrażenia wypatrują światła





© Wihtkacy Zaborniak

niedziela, 2 grudnia 2012

bez pokrycia



zgliszcza pod osłoną nocy
takie jest nasze życie w południe
wieczorem

podzielone zdania
wyprawy na księżyc opróżnione
butelki nakręcają ziemię

stawiam z gruzów nowy komin
rękami które krwawią
a ty dziewczyno żądasz
kolorowej wstążki

zaczekajmy na posiłki
trzymając się za ręce w południe
wieczorem




© Wihtkacy Zaborniak

sobota, 3 listopada 2012

I nie wódź nas na pokuszenie



niepewni
wchodzimy w siebie o świcie
gotowi do siewu
ziarna pochowane w ziemi
bezmyślne słowa
bez korzeni nie wypełnią spichrzy






© Wihtkacy Zaborniak

piątek, 5 października 2012

słowa - szczerzą zęby




łaknę
jak każdy kwiat suchej ziemi
zwilżenia ust dotyków
zażyłej czułości

nie boję się poddać
każdemu głaskaniu
prężę
wątłą pierś
na wszystkie strony świata

prognoza pogody nie wróży nic na dłużej

wiatr nażarł się blekotu rozgrzesza pioruny
coraz bardziej szarpie w zajadłości szczęk

tonę w powodzi słów
bez zapachu






© Wihtkacy Zaborniak


piątek, 28 września 2012

moje piętno

Do biblioteczki:

NEW






Wstęp


przechodzę na drugą stronę

kiedy marzenia
przymierają głodem 
z letargu budzi się
nadzieja

Otóż to! Poezja Withacego, to upadanie i podnoszenie się, z kieszeniami pełnymi nadziei.
Autor nie mydli oczu, nie zwalnia z brania odpowiedzialności za nasze czyny, ale daje drugą szansę:

ukazał nam Bóg
w  jakim grzęźniemy błocie
zanurzeni po szyję 

Dalej jednak  rodzi się nowe:

po trzech dniach
wyjdę z grobu


na ponowne zmartwychwstanie

Mówiąc dobitnie, wie, że nie jest dobrze, ale z drugiej strony zapewnia, że przyjdzie lepszy czas. Wystarczy sił, by sprostać trudnościom.
Cokolwiek się dzieje, jednak wiara pozwala dryfować na powierzchni.

buduję arkę
uszczelniam wiarę
dryfuję na powierzchni

Jest w nas wieczność, więc zmarznięta ziemia nie powinna  smucić, wszak odrodzimy się, by żyć wiecznie.
A my, pomimo to, jesteśmy obłudni. Wskrzeszamy Boga, by go zabić. Co za śmiałe posunięcie! Już Nietzsche o tym pisał, że „Ostatni Chrześcijanin umarł na krzyżu”.
Idąc tym tropem, autor mówi, że dla każdego przychodzi czas zwątpienia. Ksiądz sprzedaje bajki, o wiecznej szczęśliwości, ale co z tego ?
Taka wiara nie wystarczy w doczesnym życiu. Zatem rodzi się pokusa, by oceniać, negować, krytykować. Szukać prawdy. Jak to zrobić?
Poeta  bezkarnie może sądzić i nie zostanie osądzony, bowiem, ukryty w wierszu jest cichy i anonimowy:

billboard

słowa
uchylają okiennice na świat
namacalny i ten utracony
obnażając pochodzenie
nie otwieram ust

niemowę
można uznać za mędrca

wychwalać wschody i zachody
sądząc nie być osądzonym

Withacy pięknie pisze o samotności:

egejskie popioły

nie mam nikogo
do kochania

jutro kupię
ptaka

zamknięty
nie odleci w morze
z łez
wyrzucę klucz

niech tonie
w pragnieniu 

Pokusiłabym się, o postawienie pewnej tezy.  Hmmm, podmiot kupi ptaka, zamknie go w klatce.  Radość sprawi mu jego ból, niezaspokojone pragnienie wolności. W psychologii  ma to swoje miejsce. Jeśli człowiek czuje chaos wewnątrz siebie, próbuje go metaforycznie uporządkować poprzez układanie książek, płyt, wyrzucanie śmieci itd. Jeśli człowiek czuje się zniewolony, obcina wróblom skrzydła, by nie mogły polecieć. Ten wiersz mnie pokonał! Pokonał, bo zastanawiam się, co musi czuć poeta, jakie rozterki, jakie sprzeczności, jak bardzo mu to ciąży, że uwięzi zwierze, by na zawsze z nim zostało. To przywilej poezji, możemy coś zniszczyć, by zmniejszyć swój ból, by go jakoś ukoić.

sztuka spadania

gdybym tak umiał miłować 
pewnie podbiłbym świat

podcięte skrzydła nie wzbiją wysoko
danych obietnic na przetrwanie

zbuduje sobie dom
na ziemi

To drugi tekst, który zakorzenia się w odbiorcy. Poeta zrezygnuje z lotu, czuje, że nie jest na tyle mocny, by miłować pomimo wyrządzanych mu krzywd, a jednak ustawicznie do tego celu dąży. Zbuduje sobie dom na ziemi, bo nie wierzy w dane obietnice. Nie wytrzyma w powietrzu zbyt długo, a powietrze to duszne było od marzeń, aspiracji. Może czasem warto na chwile zrezygnować z ambicji i postawić stopy na stabilnym gruncie?
Poezja Withacego, na pozór łatwa, niesie pewne pułapki interpretacyjne! O ile wydaje Ci się, że czytasz o Bogu, o tyle ten Bóg mieszka w Tobie i ma różne oblicza. Nie jest to tylko Bóg, którego znasz z biblii, to bóg, którego sam stwarzasz, by go zabić, a na jego miejsce powstanie nowy.  Poniekąd stoisz sobie z boku, stwarzasz alter ego, by sprawdzić, czy ten twór Ci w czymś pomoże, czy nie. Spełni Twoje marzenia, a może jeszcze bardziej zniewoli?
Wtedy zostaje coś tak pospolitego, jak miłość, nieważne, że to będzie miłość kupionego i uwięzionego ptaka, wszak to wystarczy….
Czytelniku wkraczasz w świat, który może Ci się nie spodobać, bo będziesz poznawał siebie.
Nikt nie będzie głaskał po głowie i to największa zaleta poezji Withacego.

Marzena Przekwas – Siemiątkowska


czytelnicy: czytelnicy *





Gdzie kupić:
Zamówienia i informacje na adres: withkacy@gmail.com
https://www.facebook.com/pages/Withkacy-Zaborniak/546414032079705




poniedziałek, 10 września 2012

kiedy pragnienie staje się płodne



ciągnie

na głębokie wody
ignoruje zagrożenia i sieć zarzuconą

wolność                     
złudnie przypomina
łąkę wodorostów
wzbudza iluzje                                                                   

ulegasz

pieniądze ułudą szczęścia
chytra przynęta
używki mamią ukojeniem
seks
myli z miłością

rybak nie głupi wciąga sieci
gładzi wąsa 






© Wihtkacy Zaborniak

środa, 29 sierpnia 2012

codziennie potykam się o kamień



nie mam wiele z alpinisty
choć smycz wodzi ciało
na pokuszenie

z każdym dniem
na nowo
rozpalam latarnie
wskazując
drogę statkom

ujarzmiam tęgie wichry
niewielkim sterem

czasami jest zbyt późno
by zamknąć usta milczeniem
język potrafi rozpalić
gehennę





© Wihtkacy Zaborniak

piątek, 3 sierpnia 2012

pomiędzy



światłem aniołów
źródłem wiatrów
prawdą kłamstw

groteskowy
a jednak tak 
nieszczęśliwy obraz

wszystko to ty
który jesteś 
wszystkim
czymkolwiek zechcesz

dla mnie
wydanemu na śmierć
codziennie

szczęśliwy





© Wihtkacy Zaborniak

sobota, 7 lipca 2012

zanim cienie ułożą się wygodnie

Jarek Khaal Kubicki



głodne oczy świtów
prowadzą przetarg
wewnątrz glinianej skorupy
o podtrzymanie
tlącego się knota     

w kojącym słowie
intensywność płomienia
rozświetla pogodne oblicze
jutrzenki






© Wihtkacy Zaborniak

środa, 13 czerwca 2012

sztuka spadania

                                                         Robert and Shana ParkeHarison




gdybym tak umiał miłować 
pewnie podbiłbym świat

podcięte skrzydła nie wzbiją wysoko
danych obietnic na przetrwanie

zbuduje sobie dom
na ziemi






© Wihtkacy Zaborniak

wtorek, 22 maja 2012

nierządnica



przed wejściem czerwona lampka
jak mszalne wino pojednania

przyjdź i skosztuj

chleb
bez zakwasu stał się rozpustą
w opasłych księgach
na próżno szukać sensu

chodź
upajajmy się miłością
właściciela nie ma w domu
posiąść możesz wszystkie

w imię sprawy

vivat opera
vivat hugenoci

maszeruje wiara pot się krwawy leje
raz dwa stąpaj bracie
raz dwa stąpaj*
po żydowskiej partyturze

obłuda zaprzysięga wiarę
pod złotym dachem

co łaska






* Wojenko, wojenko
© Wihtkacy Zaborniak

poniedziałek, 7 maja 2012

Lustrzane odbicie



puste słowa 
uszyte na znany fason
miłość
nigdy dobrze nie leżała

spoglądam w lustro
już nie stoisz obok
złudzenie
wyobraźni robi się gorąco

rozepnij pod szyją





© Wihtkacy Zaborniak

środa, 2 maja 2012

W knajpie



pod oknem półprzytomny Judasz 
upiera się przy swoim po piwie
zawsze całuje gorzko

z grzeczności nie protestuję
odliczam trzydzieści ostatnich
podobno

mowa jest srebrem kochanie
dlatego uwielbiasz karmelowe

nad głowami wiszą
rysowane światłem dymne aureole 





© Wihtkacy Zaborniak

poniedziałek, 30 kwietnia 2012

pogorzelisko






w ruinach starego domu toczą się
jeszcze nieme
dialogi  nadwyrężonych stosunków

przekreślają gwarancję
 na spójność zaprawy


zwęglone okiennice przyciągają
by dotrzeć głębiej
wzrokiem w powieść krwistych dachówek
tego co pod nimi obolałe
w zgliszczach

mówią
nigdy nic ich nie łączyło
jedynie ogień chorobliwej zazdrości

jednej nocy strawił wszystko



                                                                                    


© Wihtkacy Zaborniak

wtorek, 20 marca 2012

Zdrada


Obraz; Josse Antoine


zakładam podziurawioną zbroję
do walki na słowa

pocałunki Judasza jak srebrniki 
wiszą na drzewie





© Wihtkacy Zaborniak

sobota, 10 marca 2012

ósmy cud smaku






cierpki od zamierzchłych dni
obrodził w szkarłacie jabłoni

rozłożyste konary
podtrzymują metamorfozę motyla
by nie ostygł obraz
przygnębionego ogrodu

liczę razy zjedzonych owoców
krztuszę się pestkami

tylko robaki mają ubaw





© Wihtkacy Zaborniak

poniedziałek, 5 marca 2012

psia ruta



wśród
kamieni grobów pobielanych
I trupich oddechów
       
ortodoksyjnie pilnuję drogi
z której duch uleciał

wino wiary rozcieńczone wodą
manifestowane bigoterią   

w ślepych zaułkach post
targuje się z zapłatą

o prawości opowiem ci później





© Wihtkacy Zaborniak

poniedziałek, 30 stycznia 2012

List do zmęczonej

Jacek_Yerka_ogrody


pielęgnuje ogród
miłości 

przy studni
wiadro bez dziury

zmęczona  podróżą
ugaś pragnienie 

zanurz usta
w wodzie 
chłodnej

pij







© Wihtkacy Zaborniak






czwartek, 26 stycznia 2012

Mrokiem objęci

digital-art-fotomontaż-02





opuszczony dom 
wyje tęsknotą 
w odbiciu księżycowej szyby

czerstwy chleb
nagi chłód piersi

w konturach nocy
smukłe ramiona drzew

oczekujemy świtu
żaląc się do wiatru





© Wihtkacy Zaborniak

poniedziałek, 9 stycznia 2012

koszmary


ulotne sny
jak codzienny wydech
płuc

ustawiają się 
w kolejce przez gardło
powoli żółkną
niczym liść

odchodząc
pozostawiają zaciśnięte
dłonie

gdzieś
rodzą się nowe
w innym już ciele






©  Wihtkacy Zaborniak