spór o ciało

długie noże karmią ostre cienie

padają w wełnę barwioną czerwoną purpurą

szkarłatem z czerwców w delikatny len

pieści wycieńczone ciało

miejsce do którego wtargnął zwiastun nienawiści 
próbując założyć kaganiec

wymykającemu się światłu rozpalonego ognia

i wonnych korzeni palonych przez płatne płaczki

przepędź

w trosce o gorliwość domu nie zakrywaj mi oczu
wrażliwych na pocieszające orędzie 
dla nadłamanej trzciny leżącej w błocie ziemi

nie zadeptuj

to nie mój dzień na opłakiwanie

żałobne utwory towarzyszące

marom

wciąż żyję

© Wihtkacy Zaborniak