kamienica

foto: Maria Kuczara

Nie wiem,  nie mam,  nie jestem, nie poznałem.

ten rok już nie ma sensu.

ten wiersz powinien być pierwszym napisanym

wierszem poety - żywymi słowami

stały się  zmęczone frazy już bez znaczenia

ciągle na granicy świadomości brak poręczy

w skrzypiących  kościach mniej towarzystwa mają

drewniane schody prowadzące do wyjścia 

ani bliżej ani dalej do śmierci

jest na wyciągnięcie ręki ciemność  korytarza

nie ułatwia drogi mrugająca stara lampa

znużona światłem jakby biła się w piersi

moja wina moja bardzo wielka wina

że poddaję się

myślom o rozważaniu  ciemności

zapadającej na ostry stan ogłupienia

a przecież wciąż kocham nasz zielony pokój 

i ciebie  rozbawioną życiem na poddaszu kamienicy
boję się nadchodzących mrozów i nagości ziemi

Boże
mój wiersz dogasa 

wszyscy tak łatwo gaśniemy

© Wihtkacy Zaborniak