ostatni gest

 

                

                   "W płatkach róży jest miłość
                      potężna jak śmierć"
                             withkacy zaborniak


posyłam ci kwiat
piękny w swojej szacie

nie wiem jak dojrzewał
nie wiem co przeszedł
jakim cudem ocalał przed suszą
jak w kroplach rosy
ukrywał łzy w bólu tęsknoty
niczym "droga krzyżowa

chciałbym o tym opowiedzieć
ale z pewnością nie zniesiesz prawdy
o srebrnikach Judasza
które krzyczały w bramach miasta —
"na pal z nim, na pal "!

posyłam i milczę
bo wciąż jestem z tobą
z melodią pełną żalu
nad popiołami
oddychającym ciężko liściem

zmierzam ku jesieni —

© Wihtkacy Zaborniak

jaskółka uwięziona

                     

            

                           Antoine Josse

                               

                    „każde kłamstwo, to zobowiązanie wobec
                              prawdy, która wcześniej czy później przyjdzie
                              I zażąda rozrachunku krzywd”  

tu gdzie kalendarz traci tętno
wszystkie dni są próżnią
wyzute z tkliwych uczuć krwawią
szlaków cudne manowce
i krwawi we mnie ptak

nie mam szans wzbić się błękit
bez ucieczki w obłęd
więc próbuję zabliźnić w sobie
siłę grawitacji tuląc się
we własną sierść

łaknę

niczym żebrak kromki prawdy
w skarbonie toną pocałunki zdrady
i na nic się zdaje z tłumu wołanie
— oto człowiek !

znienawidzony
nadstawiam policzek
kur zapiał trzy razy

Piłat umywa ręce
w kiczu sprawiedliwości fermentują kłamstwa
dzielą pomiędzy siebie moje wnętrzności

na polach noc płonie
od maków gniewną czerwienią
pomiędzy mną a tobą zadane rany

przelała się czara goryczy

Eli Eli lama sabachtani —

© Wihtkacy Zaborniak

u zmierzchu dni

z twarzą przyklejoną do szyby 
wpatruję się ekstatycznie 
w krople deszczu 

I chowam we mnie dziecko 
z kieszeniami pełnymi piłek 
zimą dziecko z soplami w oczach 
swojego kociaka który umarł 
kwiat który usechł 
tych którzy odeszli bez powrotu 
zdradzili

chowam we wnętrzu dziecko 
z dziurawym płaszczem 
które tęskni za ciepłymi kasztanami 
za sąsiedztwem  i przyjaciółmi 
za jaskółką która zwiastowała wiosnę
latawcami puszczanymi w niebo
chowam w sercu dziecko

które rozebrano z godności
i wylano na nie ścieki świata
za ojcem i matką
których nie pamiętam

chowam we mnie dziecko
które nie akceptuje 
że mogę się śmiać 
gdy w tym samym czasie ktoś płacze 
chowam we mnie dziecko 

niepocieszone 
które chciałoby zbudować życie 
w samym sercu akcji
kolorowy  świat 

© Wihtkacy Zaborniak

kwarantanna

zapadłeś się we mnie
milczeniem
marmurowej płyty

odczuwałem ciężar 
wyszukanych pomysłów zwodzenia
mostów jakie buduje się w rozpaczy

pomiędzy Ojcem i synem

nie przyjmę uzdrowienia
z obietnic tego systemu rzeczy
kiedy to w pełni pojmę
zapadniemy na epidemię
siebie

© Wihtkacy Zaborniak

pomóż niedowiarstwu memu

oto moje ziarnko

które oczekuje śmierci w ciepłej glebie

uwolnienia plonu

nikt nie opłakuje

miejsca spoczynku

wątłej wiary w modlitwie

na samym dnie danego słowa

amen

pękła skorupka gorczycy

cierpliwie krusząc twardą rzeczywistość

któż odważy się 
zesłać przeciwko nam żywioł

tak byśmy nie mieli powodów do wzruszeń

© Wihtkacy Zaborniak

ANTOLOGIA POETÓW POLSKICH 2017

Cieszę się niezmiernie z mojego udziału w jakże pięknej i ważnej publikacji...

błogosławieni cisi

przebudzony nasłuchuję

skąd zawodzą słowa

wieczne odpoczywanie

racz im dać panie…

nie brzmią groźnie

bo przecież śmierć

stała się powszednia

zdumiewa jedynie
że nikt pomimo wiary

nie rwie się na siłę

do nieba

sąsiadka

ma żal

że odszedł obojętny

bez pożegnania

o wpół do czwartej  

nad ranem

nie potrafi założyć kagańca

by nie ujadać w rozgoryczeniu

na swojego ojca

matkę

ulepionych z błota

podłe życie

bez nadziei

i Boga

© Wihtkacy Zaborniak

skaza

Boże 
czemuś mnie opuścił

czy to już

nastał właściwy moment

rozpalić ogień i rozgrzać w nim stempel

dla świętego imienia

schłodzić octem

nienawiść —

wylewa swą żółć

topi w niej wyrzuty sumienia

stróżu

w nich się już nie odnajdziesz

nic nie pomoże

z głową zadartą wyć

eli, eli, lama sabachtani

i tylko jedno we mnie żyje

trwać

© Wihtkacy Zaborniak

odtrącony

stary księżyc

zwisa zdesperowany

z nagich drzew

placów

skostniałych na kamień

domaga się piersi nocy

by mógł karmić naszą obecność

szronem nieba

maluje sine usta

które nie czczą

źródła

łona matek

wypluwają obojętnie kostki

lodu

© Wihtkacy Zaborniak

nie boli nie

kto krzyczał że agape

przybija czas w pamięci

jest aktem bez końca

i początku rzeczy

teraźniejszych i przyszłych

w ich wysokości i głębokości

niepodzielna

narkotyk życia

światło

i jeszcze

nienawiść

bezsenna śmierć rzeczy

prawd i kłamstw języków

ludzi i aniołów

miecz

zdolny rozeznać myśli

i zamiary serca

bez niej nic

nikt i nikogo

miłość

© Wihtkacy Zaborniak

rozgrzane żelazo

Nico Nordström

zima przyszła bez jesieni

bez chryzantemy

mój grób

nie chce westchnień  kwiatów 

ciekłych pożarów nienasyconego lata

upominającego się

o czystą kartkę białego papieru

dwa arkusze białego papieru 

trzy zniecierpliwione arkusze

białego papieru 

w wewnętrznej kiszeni marynarki

intrygujący testament

oczekuje na słowa

które go  nażyźnią

wzbudzając  pragnienie życia

pod skórą

nie mogę stać się

milczącym atramentem

© Wihtkacy Zaborniak